زنان در خط مقدم اعتراض

زنان در خط مقدم اعتراض (روایت حضور، بازداشت و مقاومت) اعتراضات پس از قتل حکومتی مهسا (ژینا) امینی، نقطه‌ی عطفی در جنبش‌های اجتماعی ایران بود. برای نخستین بار در این حجم و گستردگی، زنان در صف اول قرار گرفتند؛ نه فقط به‌عنوان شرکت‌کننده، بلکه به‌عنوان رهبر، شعاردهنده و سازمان‌دهنده. آن‌ها با برداشتن روسری یا بریدن مو، نمادهای حجاب اجباری و سرکوب را به چالش کشیدند. تصویری که در چشم جهان ماندگار شد. در جمهوری اسلامی، اعتراض مسالمت‌آمیز جرم امنیتی محسوب می‌شود. زنانی که در اعتراضات حضور داشتند، با اتهام‌هایی چون «اجتماع و تبانی علیه امنیت ملی»، «تبلیغ علیه نظام»، «تشویق به فساد و فحشا» و حتی «کشف حجاب در انظار عمومی» روبه‌رو شدند. بسیاری از آن‌ها به احکام سنگین حبس، شلاق یا محرومیت اجتماعی محکوم شدند. زنان زندانی سیاسی، اعتراض را در زندان هم ادامه داده‌اند. از تحصن در بند زنان گرفته تا نامه‌نگاری به سازمان‌های بین‌المللی و حمایت از خانواده‌های دادخواه. بند زنان در زندان‌های اوین، قرچک و قزل‌حصار سال‌هاست که میزبان زنانی‌ست که جرم‌شان آزادی‌خواهی بوده است. تصاویر و روایت‌های زنان معترض ایرانی موجی جهانی ایجاد کرد: از کمپین‌های بین‌المللی تا اهدای جوایز حقوق بشری و راهپیمایی‌های همبستگی در پاریس، برلین، تورنتو و سیدنی. شعار «زن، زندگی، آزادی» از خیابان‌های سقز و تهران به زبان‌های مختلف ترجمه شد و بر دیوار شهرهای جهان نشست. زنانی که در خط مقدم اعتراض ایستادند، می‌دانستند ممکن است همه‌چیز را از دست بدهند. اما تصمیم گرفتند چیزی را به دست بیاورند که سال‌ها از آن‌ها دریغ شده بود: حق زندگی بر اساس انتخاب خود.