وقتی موشک‌ها سخن می‌گویند؛ روایت تلخ جنگ ایران و اسرائیل

️ «تهران دیگر شب ندارد» شامگاه داغی بود در خردادماه ۱۴۰۴. صدای آژیر خطر، خیابان ولی‌عصر را برای چند ثانیه در سکوت فرو برد، سپس انفجارها آسمان شهر را شکافتند. پیرمردی در ایوان خانه‌اش در شرق تهران زیر لب گفت: «باز هم جنگ… اما این‌بار با خودِ اسرائیل…» سال‌ها تنش، ترور، تهدید، حالا به چیزی تبدیل شده که دیگر نمی‌شود نادیده‌اش گرفت: جنگی واقعی. ⸻ 💣 این‌بار مستقیم جنگ ایران و اسرائیل دیگر محدود به سایه‌ها نیست. نه یک انفجار مشکوک در نطنز، نه تروری در خیابان‌های دمشق. حالا موشک‌ها رسماً از پایتخت به پایتخت می‌رسند. • اسرائیل در نخستین حمله‌اش، تأسیسات هسته‌ای ایران در اراک و نطنز را با دقتی بی‌سابقه هدف گرفت. • ایران با پرتاب صدها موشک و پهپاد، به تل‌آویو و بئرشبا پاسخ داد. بیمارستان کودکان در جنوب اسرائیل، تبدیل به صحنه‌ای شد که تلویزیون‌ها جرات نشان دادنش را نداشتند. ⸻ 🧍‍♀️ مردم، نه سیاست در همه جنگ‌ها، این مردم هستند که زودتر از همه زخم می‌خورند. • در ایران: بیش از ۶۰۰ کشته. خانواده‌هایی که نه جنازه دارند، نه خانه. • در اسرائیل: بیماران در تخت‌های بیمارستانی در زمان اصابت موشک‌ها، بدون آنکه بدانند چرا. مادران زیادی هر دو سوی این مرز نفرین‌شده، شب را با گوش چسبیده به رادیو، لرزان، منتظر صدای فرزندشان به صبح رساندند. نه برای ایدئولوژی، نه برای مرگ و نه حتی برای پیروزی؛ فقط برای زنده‌ماندن. ⸻ 🌍 جهان؟ فقط تماشا می‌کند آمریکا، روسیه، چین، اروپا… همه دارند تماشا می‌کنند. همه دارند محاسبه می‌کنند که اگر وارد شوند، چه چیزی گیرشان می‌آید. و مردم، هم‌چنان می‌میرند. ⸻ 🕊️ آیا پایانی هست؟ سؤال تکراری، بی‌پاسخ: این جنگ تا کی ادامه دارد؟ اما شاید سؤال اصلی این باشد: آیا ما یاد گرفته‌ایم که هیچ‌کس در جنگ برنده نیست؟ ⸻ ✍️ از دل خاکستر از میان دود، خاک، آوار و خون، شاید یک حقیقت آرام‌آرام خودش را نشان دهد: که تا مردم نخواهند، هیچ سیاستمداری صلح را انتخاب نخواهد کرد. تا آن زمان، وبلاگ‌ها خواهند نوشت. دل‌ها خواهند لرزید. و آسمان، همچنان بی‌ستاره خواهد ماند.