سپیده قليان: ژن ژیان ئازادى نقشه اى است براى زنده ماندن در سرزمينى كه مرك را به قانون بدل كرده است

#سييده_قليان زندانى سياسى محبوس در زندان اوين تهران، با انتشار نامه اى با موضوع محكوم كردن تاييد حكم اعدام يخشان عزيزى مى كويد! " آن ها از صداى اين زنان مى ترسند، جون مى دانند صدايى كه ازيك قرن ستم برخاسته، پشواكش در خيابانها شنيده شده است. آنها مى دانند «زن، زيان، ازادى» يك شعار نيست! زنجيرى ست كه به هم كره خورده، دستهارا به دستها، و صداها را به صداها وصل كرده است." نسخه كامل اين نامه كه به دست ههنكاو رسيده است به شرح زير است؛ "،رن زيان، تازادى" نه يك شعار، بلكه يك زخم باز است! زخمى كه بر تن اين سرزمين مانده، اما هر بار از دل همان زخم، زندكى روييده است. اين سه واثره، از كردستان برخاست و به خيابانها، به دهانها، و به قلبها رسيد نه به عنوان كلمه، كه بهعنوان ضربان. اين شعار، نقشهاى است براى زنده ماندن در سرزمينى كه مرك را به قانون بدل كرده است. مرك انديشان مى خواهند طناب هاى دار را به كلوى اين سه واره بيندازد! نه فقط براى كشتن دو زن، بلكه براى بريدن ريشه هاى آزادى. وريشه مرادى و بخشان عزيزى، دو زن كرد, امروز مبارزان آشكارى هستند كه نامشان بر لبهاى ماست، اما سايه اعدام، بر سر همه ما سنكينى مى كند. آمران وماموران مركَ، به جنكَ خورشيد و نور رفتهاند. مخواهند كوهها را خم كنند و آبها را از جارى شدن بازدارند. غافل از آنكه ريشه هاى بلوط مميشه زير خاك زندهاند و از خاك هاى خون خورده اين سرزمين نيرو مى كيرد. آن ها از صداى اين زنان مى ترسند، جون مى دانند صدايى كه ازيك قرن ستم برخاسته، پثواكش در خيابانها شنيده شده است. انها مى دانند «زن، زيان، ئازادى» يك شعار نيست؛ زنجيرى ست كه به هم كره خورده، دست ها را به دستها، وصداها را به صداها وصل كرده است. مرك آفرينان تلاش مى كنند جهره كريه خود را پشت صورتك هاى ساختكى پنهان كند. خط مى دهند، ترس مى پاشند، تا صداى اين زنجيره را بشكنند. اما ما مى دانيم كه فاصله كرفتن از خط حكومت كافى نيست. ما بايد صداى خود را به فرياد بدل كنيم. بايد كارى كنيم تا همه بشنوند كه ما مركً را نمى پذيريم. وريشه و يخشان بايد زنده بمانند. آنها شريان هاى اين زنجيرهاند. اين جنكَ براى زندكى ست كه از كوهستان هاى كردستان تا دشت هاى بلوجستان، از خيابان هاى آذربايجان تا روستاهاى خوزستان، دستها را به هم وصل كرده است.